نویدی آمد. سال، سال سرمایه‌گذاری برای تولید شد! قرار است در پی روش‌های نوآورانه برای تامین مالی و سرمایه‌گذاری باشیم. حوزه کلان آب، از وزارتخانه‌های نیرو تا جهاد کشاورزی، کشور، صمت و محیط زیست برای رفع ناترازی‌های آبی به سرمایه‌گذاری گسترده نیاز دارد، به ویژه در بخش مدیریت مصرف و تقاضای آب. هدررفت آب بالا و بهره‌وری پایین است.باید کاری کرد کارستان!
به گزارش دیده بان انرژی و به نقل از ایرنا؛ آب البته برای رفع این مشکل برنامه دارد ولی منابع ندارد. منابع حاصل از نفت، مالیات و معادن مطلقاً کافی نیست. منصفانه باید گفت که همه این مشکل صرفا به منابع برنمی‌گردد. گاهی ابزارها هم ناکارآمد است. باید ابزارهای جدید ایجاد کرد.
هم اکنون برخی از ابزارهای مناسب نیز طراحی شده‌اند، ابزارهایی برای افزایش نقش دو نهاد بازار و اجتماع در اداره آب و کاهش نقش نهاد دولت.
تاکنون بیش از ۸۰ درصد فضای تصمیم آب را دولت (بخوانید سه قوه) پر کرده است. باید نقش نهاد دولت به ۴۰ درصد فضای تصمیم محدود شود! ناگفته پیداست که این مهم به تنهایی از وزارت نیرو ساخته نیست. عزم ملی می‌خواهد.
از سویی دیگر رئیس‌جمهور محترم پی‌درپی می‌فرمایند که هرکسی می‌تواند برای رفع ناترازی‌ها کمک کند، پیش آید. جمعی از کارشناسان این دعوت عمومی را لبیک گفته اند. طرح‌ها و ابزارهایی برای رفع ناترازی آب آماده شده است. گاهی حتی نظیر بازار بهره‌وری آب و طرح کاهش بارگذاری آبی در بخش کشاورزی، این سو و آن سو ارائه شده اند. حتی برخی موارد همچون اصلاح ساختار آب با هدف رفع تعارض منافع، بازنگری گسترده طرح‌ها، مدیریت مشارکتی، حسابداری آب، برنامه و الگوی کشت و افزایش بهره‌وری وارد برنامه هفتم هم شده‌اند. هدفگذاری‌های خوبی که برای اجرای برخی از آنها منابع و ابزارهای مناسب طراحی نشده‌اند یا سختی اجرای آنها، ممکن است ما را مردد از هر اقدام رو به جلو کند!
زمان، زمان تصمیم‌های سخت است. در بزنگاهی که باید چاره‌جویی‌های مهم و سترگ کرد، تردید جایز نیست. باید از مرحله بی خطر “اداره آب” که سال‌های طولانی در فرابخش آب (بخوانید نیرو، جهاد کشاورزی، صمت، کشور، سازمان برنامه، سازمان حفاظت از محیط زیست و مجلس) حاکم بوده، به مرحله “مدیریت تحولی آب” کوچ کنیم. مماشات نکنیم. کافی است نگاهی سریع به آماربرداری کشاورزی که نتایج آن، داغ داغ به دستمان رسیده بیندازیم. شوربختانه در همه این سال‌هایی که ما نگران ناپایداری آبی در کشور، دریاچه ارومیه و زاینده‌رود بودیم، سطوح زیر کشت نه تنها کاهش نیافته که بیشتر نیز شده است.
راهی نیست جز آنکه به همکاران نواندیش، دغدغه‌مند، دانشی و مصمم بیش از پیش میدان دهیم. باور داشته باشیم که تکرار روش‌های کهنه گذشته در اداره آب، دستاورد نویی را به ارمغان نخواهد آورد. باید به سراغ روش‌های جسورانه رفت و از “منطقه امن مدیریتی” خود فاصله بگیریم. باید تجهیزی نو پیشه کرد. فرصت‌ها چون ابرها درگذارند، فرصت‌ها را دریابیم. هرجای این سامانه پیچیده تصمیم سازی و تصمیم گیری هستیم، از قانونگذاری تا اجرا، یا از جا برخیزیم و دستی بجنبانیم یا از جا برخیزیم و مسیری بگشاییم!
* دانش آموخته آب و توسعه
